از وقتي مادر شدم ...
از وقتي مادر شدم ... خدايا شايد به جرات بتونم بگم از زماني كه مادر شدم تو را بهتر دريافتم.
زماني كه بواسطة عشقي عميق و پاك ، اولين ذره از وجود يك موجود ديگر در درونم شكل گرفت ، فهميدم كه با چه عشقي من رو آفريدي.
زماني كه به مجرد شكل گرفتن اين ذره، انقلابي در من رخ داد و من يك شبه بزرگ شدم و ديگه هرگز نتونستم مثل يك دختر بچة شيطون و سر به هوا باشم. فهميدم كه تو بزرگتر از حد تصور مني.
زماني كه با وجود آنكه اين موجود تازه شكل گرفته در درونم، كمترين شباهتي به من نداشت مي توانستم نهايت ايده آل رو براش مجسم كنم و از اين بابت به خود ميباليدم، فهميدم كه چرا خودت رو بابت خلق من تحسين ميكني.
زماني كه با لحظه لحظة رشد و تكاملش زندگي كردم و تمام شرايطي كه از نظر ديگران تحملش سخت و ناممكن مينمود در كمال لذت طي كردم، چون فقط به آن موجود و شكل تكامل يافته اش فكر ميكردم. فهميدم كه چرا اينقدر از خلقت من لذت بردي.
زماني كه مي دانستم كه اون موجود داره از شيرة جانم تغذيه ميكند ولي شاد بودم . فهميدم كه چرا با افتخار ميگي كه من از روح خودم در درونت دميدم.
زماني كه در مرحله اي از تكاملش در اوج هياهو و درد و گريه و زاري پا به دنياي بيرون گذاشت تا راهي طولاني و سخت رو آغاز كنه. فهميدم كه هبوط انسان چقدر لحظة با شكوهي بوده.
زماني كه با لحظه لحظة نفسهايش نفس كشيدم و صبورانه ، ذره ذره تغذيه اش كردم ، چون من حالا ديگه خيلي بزرگ شده بودم و او راه درازي در پيش داشت كه بايد براي اون آماده ميشد فهميدم كه از همون ابتدا با همه وجودت هواست به من بوده.
زماني كه دستش را گرفتم و با همة ضعف و ناشي گري اش در راه رفتن كنار آمدم و صبوري كردم تا راه بيفته.هر وقت كه زمين ميخورد و ناله اش به آسمان ميرفت و اشك از چشمانش جاري ميشد ، از يك سو من هم دردم مي آمد و از سويي ديگر خوشحال مي شدم كه فرزندم يك مرحله بزرگتر مي شه. در اون زمان، من كه سراپا قدرت و بي نيازي بودم او را كه سراپاي وجودش ضعف و نياز بود در آغوش ميكشيدم و دلداريش ميدادم تا تحمل كنه. فهميدم كه وقتي تو زندگي زمين ميخورم چطور نگاهم ميكني. گاهي كه بيرون ميبردمش او سر به هوايي ميكرد و مغرورانه از من غافل ميشد و دستم رو رها ميكرد و من براي متنبه شدنش، خودم رو از نگاهش پنهان ميكردم. او من رو با گريه صدا ميزد و سراسيمه اين طرف و آنطرف ميدويد و من كه حتي لحظه اي از او غافل نبودم از دور نگاهش ميكردم و چيزي نميگفتم. هر دو بايد اين فراغ رو تحمل ميكرديم تا بزرگتر بشه، در اون زمان فهميدم كه چرا با اينكه حتي از رگ گردن به من نزديك تري گاهي بدليل قصور خودم اينقدر تو رو در زندگيم نميبينم و بي تاب ميشم.
زماني كه با اولين درخواستهاي معصومانه اش من رو غرق در شادي ميكرد. هميشه دوست داشتم ازم چيزي بخواد يا حتي غذايي رو انتخاب كنه تا براش بپزم و اگر در جواب ميگفت كه فرقي نميكنه و يا هر طور خودت صلاح ميدوني، خيلي غمگين ميشدم چون برام مهم بود كه نسبت به كاري كه براش ميكنم بي تفاوت نباشه فهميدم كه چرا گفتي به درگاه من دعا كنيد تا من اجابت كنم.
زماني كه وقتي براش غذايي رو تدارك ميديدم و هر چه او بيشتر و با اشتها تر ميخورد من بيشتر كيف ميكردم ولي از بيرون ريخته شدن و بي توجهي به غذايي كه آماده كردم نا خرسند ميشدم فهميدم كه چرا گفتي بخوريد و بياشاميد ولي اسراف نكنيد.
زماني كه مرتكب خطايي ميشد و نگاهش غرق در التماس ميشد تا از خطاش چشم پوشي كنم ولي من عليرغم اينكه اونقدر دوستش داشتم، قيافة خشمگيني به خودم ميگرفتم تا شايد متنبه بشه فهميدم كه چرا گاهي من رو به عقوبت گناهانم ميرسوني.
زماني كه سر هر اختلاف جزئي و كوچك كه باعث به خطر افتادن منافع شخصيش بود با هم سن و سالانش دعوا ميكرد . اونها بي رحمانه با هم درگير ميشدند و بعد هم ميزدن زير گريه، من از موضوع دعوا خنده ام ميگرفت و هيچ كاري نداشتم جز جدا كردنشون و صبر كردن تا بزرگ بشه و درك كنه فهميدم كه درگيريهاي اين دنياي خاكي چقدر ميتونه در نظر تو خنده دار و بچه گانه باشه.
زماني كه كم كم بزرگ شد و ياد گرفت صدايش رو برام بلند كنه و سرم داد بزنه. پرخاش كنه و به من بگه كه تو هيچ كاري براي من نكردي و اين خودم بودم كه بزرگ شدم ، با اينكه شايد اولش بخاطر اين رفتار غير مودبانه دلم ميشكست ولي در نهان ذوق ميكردم كه فرزندم داره بزرگ ميشه و پوست ميندازه فهميدم كه ناشكريهاي من وقتي به فكر كردن منجر بشه چقدر در نظرت ميتونه زيبا باشه. وقتي ازش خواستم كه هر جايي ميره لا اقل هر شب به موقع به خونه برگرده. فهميدم كه چرا دوست داري بنده ات هر چند گاه به بهانه نمازي و يا دعايي تو رو ياد كنه.
زماني كه ادعاي استقلال كرد و من با اينكه او رو مال خودم و پاره اي از وجودم ميدونستم به استقلالش احترام گذاشتم و او رفت. او رفت ولي هنوز هم هرگاه سختيهاي راه دراز زندگي روحش رو در هم ميشكنه ميدونه كه آغوش گرم من هميشه به رويش بازه ميفهمم كه چطور ميشه كه من هر قدر هم كه بد باشم و هر قدر هم خودم رو از تو دور بگيرم، باز تو من رو جزءي از خودت ميدوني وهميشه براي پذيرفتن من و به آغوش كشيدنم آماده اي . هر وقت و هر جا كه بهت احتياج دارم كافيه صدات بزنم تا درآغوش تو جا بگيرم.
